Bij de junioren reed hij vooral op de weg, maar door het toedoen van zijn vader Philibert debuteerde hij als veldrijder in Laarne, de thuisbasis van zijn grote concurrent Albert Van Damme.

Als snel werd duidelijk dat hij meer dan zijn mannetje kon staan en in 1966, bij zijn debuut bij de profs, werd hij de eerste Belg die het wereldkampioenschap veldrijden won in het Spaanse Beasain voor de Zwitser Herman Gretener en de Duitser Rolf Wolfshohl. Hij zou in totaal zeven keer wereldkampioen worden, een absoluut record. In 1967 kon hij geen regenboogtrui aantrekken wegens materiaalpech.

Erik De Vlaeminck wordt voor de vijfde keer wereldkampioen in het Nederlandse Apeldoorn

Erik De Vlaeminck werd vier keer Belgisch kampioen veldrijden (1967, 1969, 1971, 1972).

Naast het veld was hij ook actief op de weg, zo won hij in 1969 de Ronde van België, het Kampioenschap van Vlaanderen, de Omloop van de Vlaamse Ardennen en werd hij tweede in de Waalse Pijl.

In 1970 was hij succesvol in Paris-Luxembourg. In 1968 was hij goed voor winst in de tweede etappe van de Ronde van Frankrijk.

Erik De Vlaeminck aan het werk in de Amstel Gold Race. Hier rijdt hij op kop met achter hem Eddy Merckx